Τον φαντάζομαι έξω ακριβώς από την πόρτα του παράδεισου, με την πονηρή, φατσούλα του, ν΄απαντάει στην ερώτηση του Αγίου Πέτρου: "Τις ει;", με σατανικό γελάκι και κλείνοντας το μάτι: "Γιώργος Νταλάρας!".Είναι γεγονός, ο Τζίμης Πανούσης, ο Τζιμάκος, έφυγε για κει που, πιθανόν, δεν πίστεψε ποτέ ότι υπάρχει κάτι. Ασυμβίβαστος, αντικομφορμιστής, αυτοσαρκαστικός, ανατρεπτικός, αθυρόστομος, καυστικός, ίσως από άποψη, ίσως επειδή "This is the marketing", μεγάλωσε και μία και δύο γενιές σατιρίζοντας, μέσα από ροκ ήχους και ψαγμένους στίχους τη νεοελληνική επικαιρότητα μα πάνω απ' όλα τη νοοτροπία ενός ολόκληρου λαού. Τις αρτηριοσκληρωτικές ιδέες του, τις ψευτομαγκιές του, τις φοβίες και τα άγχη του, τα συμπλέγματα και τις ενοχές του.
Ένα δάκρυ κύλησε απ' όλους εμάς που στις αρχές της δεκαετίας του '80, βρήκαμε έναν συνοδοιπόρο στην προσωπική μας επανάσταση απέναντι στο κατεστημένο και το κιτς που έφερνε μαζί της η νέα αυτή δεκαετία.
Είναι η ψυχή μου σε σκυλάδικο γαρδένια,
παραγγελία μεθυσμένου νταβατζή,
μου την πατάνε μανεκέν ξεσαλωμένα
την τραγουδάνε καλλιτέχνες τραβεστί
Θέλω να φύγω όπως έφυγε η λατέρνα
Να ξεψυχήσω σαν ρεμπέτης χασικλής
Και να μου παίζουνε στον τάφο μου μοντέρνα,
να βγουν βρικόλακες να κάνουνε στριπτίζ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου