'Ηρθε πριν πολλά χρόνια στα Γιάννενα φέρνοντας Ιταλικό αέρα και φινέτσα και τον μεγάλο έρωτα, τον αρχιτέκτονα Γιώργο Παρλαπά. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά της Χαριλάου Τρικούπη μας έμαθε να ντυνόμαστε με γούστο και πολλά αξεσουάρ. Στο σπίτι της μάθαμε να τρώμε καρμπονάρα αυθεντική, Ιταλική και ήταν η μόνη "μαμά" που φωνάζαμε με το μικρό της όνομα χωρίς το "κυρία" μπροστά. Τζουλιάνα. Σκέτο. Όπως και η μικρή μπουτίκ της.
Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω από το δρόμο της και να μη σταματήσω στο μαγαζί της, να καθίσω στον μεγάλο χαμηλό πάγκο κάτω από μια τεράστια κρεμάστρα γεμάτη ρούχα και μπροστά από στίβες μπλουζάκια, ζακέτες και πουλόβερ και να κουβεντιάσουμε για τον γιο της και συμμαθητή μου από τα νήπια, το Χρήστο, για τον μικρό της τον Άρη κι αργότερα για τον δικό μου γιο. Λαλίστατη, ανακατεύοντας Ιταλικές λέξεις μέσα στα Ελληνικά της, με το γάργαρο γέλιο της κι αεικίνητη μέσα στα λίγα τετραγωνικά του μαγαζιού της, αγαπούσε τους φίλους των παιδιών της κι είχε το ταλέντο να τους κάνει δικούς της φίλους.
Allora, Τζουλιάνα, ήρθε η στιγμή να σε αποχαιρετήσουμε.
Με μια ολιγόλεπτη τελετή, καθότι καθολική, η Ιταλίδα θα μείνει για πάντα στα Γιάννενα, που αγάπησε και την αγάπησαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου