Απομεσήμερο Σαββάτου σε μια πόλη που φαίνεται να λιώνει κάτω από τον δυνατό ήλιο.Ή άσφαλτος αχνίζει σαν κατσαρόλα που σιγοβράζει σε χαμηλή φωτιά ενώ ο πιτσιρικάς. πάνω στο μοναδικό μηχανάκι που κινείται, παίρνει για δευτερόλεπτα τα μάτια του από το δρόμο για να παρακολουθήσει εκστασιασμένος τα βυζάκια της κοπελίτσας που περπατάει γρήγορα από σκιά σε σκιά. κι αυτά ανεβοκατεβαίνουν μέσα από το λεπτό καλοκαιρινό φανελάκι.
Δυο παγάκια αργούν να μετατραπούν από στερεό σε υγρό κάνοντας φιλότιμη, είν΄ η αλήθεια, προσπάθεια να παγώσουν ακόμη περισσότερο το ήδη παγωμένο νερό και ίσως να νοιώθουν ανακουφισμένα που θ΄αναμιχθούν με το ίδιο τους το στοιχείο κι όχι μ΄ένα σοκολατούχο γάλα, που ήταν κι η αρχική σκέψη. Πόσο δροσιστικό να είναι ένα σοκολατούχο γάλα;
Το κλιματιστικό μια βογκάει και μια ξεφυσάει σαν ετοιμόγεννη που ακολουθεί κατά γράμμα τις παραινέσεις τις μεθόδου Λαμάζ, με σκοπό να κατεβάσει τη θερμοκρασία στο δωμάτιο έστω κι ένα βαθμό, από τους 31 Κελσίου στους 30.
Και η Ιφιγένεια περιμένει με αγωνία στην Αυλίδα των παρασκήνιων μιας απομίμησης Αρχαίου θεάτρου να δει αν θα φυσήξει τελικά ούριος ο άνεμος, μήπως ανατρέψει την προδιαγεραμμένη θυσία από τον ίδιο της τον πατέρα. Άραγε θα έχει κόσμο; Πόσοι να έμειναν Σαββατιάτικα στην πόλη που να μην έχουν να πάνε σε κάποιο γάμο;
Καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου