Η δεκαοχτούρα

  Ο μύθος λέει πως ήταν κάποτε μια πολύ όμορφη κοπέλα και άψογη νοικοκυρά αλλά η πεθερά της δεν την ήθελε (οποία πρωτοτυπία) και την έβαζε να κάνει πολλές δουλειές για να κουραστεί και να εγκαταλείψει τον γιο της αλλά εκείνη πάντα τα κατάφερνε, αδιαμαρτύρητα, γιατί αγαπούσε τον άντρα της. Την έβαλε λοιπόν να κάνει 18 καρβέλια ψωμί και το μεσημέρι που γύρισε ο κανακάρης την κατηγόρησε ότι ήταν 19 τα καρβέλια και είχε φάει το ένα γιατί είναι σπάταλη. Ο μαμάκιας την πίστεψε την μανούλα κι η όμορφη τρελάθηκε και φώναζε συνέχεια "δεκαοχτώ. δεκαοχτώ, δεκαοχτώ". Ο Θεός τη λυπήθηκε και την έκανε ένα είδος αγριοπερίστερου, τη δεκαοχτούρα.

  Μια τέτοια λοιπόν, υπόλευκη και όμορφη, με βλέμμα έντονο και λαμπερό, έφτιαξε τη φωλιά της εδώ και πολλές μέρες στο μπαλκόνι μου στο γύρισμα που κάνει το αγιόκλημα λίγο πριν συναντήσει την οροφή της βεράντας. Κάθεται με τις ώρες και κλωσσάει δύο λευκά αυγουλάκια.
  Δεν ενοχλείται ούτε από τις φωνές μας, ούτε όταν τριγυρίζουμε στο μπαλκόνι ή ποτίζουμε ή πλένουμε, ούτε καν όταν η Μπρούνα βγαίνει και γαυγίζει σε απάντηση του γείτονα αρσενικού σκυλάκου. Κάθε φορά όμως που πλησίαζα, προσεχτικά είν΄ η αλήθεια, και ύψωνα το κινητό για να τη φωτογραφίσω, τίναζε με δύναμη τα φτερά της, φώναζε "δεκαοχτώ" και πέταγε στο κάγκελο της απέναντι ταράτσας, για να μη χάσει και την επαφή με τη φωλιά της. Σήμερα την έπιασα εξαπίνης και πρόλαβα να την απαθανατίσω πριν φωνάξει "δεκαοχτώ" και πετάξει απέναντι.

Τύχη, τύχη, είπαν κάποιοι, να την έχεις στο μπαλκόνι σου. Δεν ξέρω αν για μας είναι τύχη για κείνη πάντως είναι σίγουρα τύχη που διάλεξε το αγιόκλημά μας. Δε χαλάσαμε τη φωλιά της, της αφήνουμε ψωμάκι και νερό και υπόσχομαι να μην την ενοχλήσω μέχρι την επόμενη φωτογραφία που θα είναι δυο υπόλευκα κεφαλάκια που ξεπροβάλλουν μέσα από το αγιόκλημα, περιμένοντας τη μαμά τους να τα ταϊσει.