Ήλιος στο καμπαναριό

  Την άνοιξη που μας πέρασε, σε πείσμα της αναγέννησης της φύσης, το φυτό στο περβάζι του παραθύρου παρέμεινε απλά πράσινα φύλλα.
  Το καλοκαίρι, με τις πιο ιδανικές συνθήκες, ζέστη κι ηλιοφάνεια, λίπασμα και μπόλικο νεράκι για ξεδίψασμα, παρέμεινε πεισματικά απλά πράσινα φύλλα. Τότε ήταν που σκέφτηκα : "δε μπορεί, πρόκειται για ένα λουλούδι χωρίς άνθη".
   Κι όμως, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, Δεκέμβρη μήνα, με τις χαμηλότερες θερμοκρασίες, παγωμένο αέρα κι ομίχλη, ένα μπουμπούκι ξεπετάχτηκε, στις μη ιδανικές συνθήκες, μέσα από τα "απλά πράσινα φύλλα". Σιγά, σιγά μεγάλωνε μέχρι που "έσκασε" το άνθος του μέσα στις γιορτές και στράφηκε προς τον ήλιο του χειμώνα ανήμερα τα Χριστούγεννα, ζητώντας τη βοήθειά του για να επιζήσει μέσα στην παγωνιά.
  Ας είναι η αγάπη στην καρδιά μας, η αισιοδοξία κι η καλή διάθεση σαν το φυτό στο περβάζι. Ας ανθίζουν σε συνθήκες "μη ιδανικές", τότε που όλα είναι πιο δύσκολα, ορμώμενες από μια, τάχα "αφύσικη", εσωτερική δύναμη.
  Άλλωστε τίποτε δεν είναι πιο φυσικο από το ν΄αναζητάς την ενέργεια του φωτός όποτε εσύ κρίνεις πως τη χρειάζεσαι.
 
Καλά και φωτεινά Χριστούγεννα.

Τα μυστικά του ουίσκυ

  Ένα ξεχωριστό ταξίδι στους δρόμους του ουίσκυ, μια βιωματική εμπειρία όπου συμμετείχαν όλες οι αισθήσεις, μια περιήγηση στα αποστακτήρια της μακρινής Σκωτίας και η ιστορία του πιο γνωστού brand ανά τον κόσμο ήταν το θέμα της χτεσινής βραδιάς με την άψογη διοργάνωση της κάβας 800.


  Σε μια ατμόσφαιρα παρέας, με την καθοδήγηση του έμπειρου γευσιγνώστη της DIAGΕO, δοκιμάσαμε την οικογένεια ουίσκυ της Johnie Walker μαθαίνοντας ν΄ αναγνωρίζουμε αρώματα και γεύσεις μα πάνω απ' όλα μαθαίνοντας πως η πραγματική απόλαυση δεν έχει συγκεκριμένους κανόνες πχ "βάζουμε ή δε βάζουμε πάγο" ή "το πιο ακριβό είναι και καλύτερο" αλλά είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, τι ταιριάζει στην όσφρηση και στη γεύση μας.



  Αυτό το τελευταίο μου επιτρέπει να συνεχίσω να πίνω, χωρίς φόβο και πάθος, κόκα-κόλα με ουίσκυ κι όχι το αντίστροφο, διατηρώντας τον τίτλο του ανθρώπου που θα οδηγήσει με ασφάλεια την παρέα πίσω στο σπίτι.
 



Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι απόλαυσα όλη τη διαδικασία καθώς και την "αντρική" ατμόσφαιρα, όπου ήταν ολοφάνερο πως όλοι δοκίμασαν με υπευθυνότητα, από τη στιγμή που τα ουίσκυ δεν συνοδεύονταν από Βασιλη Καρρά και λουλούδια.

Κεφαλονίτικος παπάς

  Ο παπα-Θεόφιλος ήταν από μικρός ταμένος στην εκκλησία. Γι' αυτό άλλωστε και τον βάφτισαν Θεόφιλο. Φίλος του Θεού. Είχε "παίξει" και το Θεόδωρος αλλά η αλήθεια ήταν ότι μάλλον είχαν καταλάβει γονείς και νονός από νωρίς ότι δεν του ταίριαζε και τόσο ο τίτλος "δώρο" και έκαναν μια προσπάθεια, με τη βάφτιση, να τον κάνουν φίλο με το Θεό.

  Δεν είχε το Θεό του ο παπα-Θεόφιλος. Ζουρλό μικρό,ζουρλός και μεγάλος. Τον αγαπούσε το Θεό κι έγινε και παπάς, όπως ήταν προορισμένος, αλλά κι οι αλήθειες που βγαίναν από το στόμα του κι αυτές του Θεού ήταν κι ας μην άρεσαν στους "ανθρώπους του Θεού". Ήταν μορφωμένος ο παπα-Θεόφιλος και θα μπορούσε να ανέλθει αργά και σταθερά στα εκκλησιαστικά αξιώματα αν δεν τσακωνόταν μονίμως με τους "ανωτέρους" του στην Αθήνα κι αν δεν τους τα ΄λεγε "έξω απ΄τα δόντια".

  Με εντολή Μητροπολίτη λοιπόν τον στείλαν πίσω στο χωριό του στην Κεφαλονιά. Είχε και γυναίκα και πέντε παιδιά. Όταν έπινε κανα ποτηράκι δεν τα φώναζε με τα ονόματά τους. Μούλικο 1, μούλικο 2, μούλικο 3, μέχρι το 5. Με γουρλωμένα τα μάτια τον κοίταζαν οι Έλληνες τουρίστες. Όταν φώναζε τα παιδιά του κι όταν στο τσακίρ κέφι μάζευε το ράσο ψηλά στη ζώνη κι ανέβαινε στα τραπέζια να χορέψει. Ακόμη φέρνω την εικόνα του ν' ανοίγει τη μαύρη, σκληρή θήκη της κιθάρας και να προσπαθεί να χωρέσει εκεί μέσα. "Να, όταν πεθάνω, εδώ μέσα να με θάψετε, με τη θήκη της κιθάρας, άγιο πράγμα η μουσική".

  Ένα καλοκαίρι που 'ρθε ένας κονομημένος συντοπίτης από το εξωτερικό κι ήθελε να κάνει δωρεά στην εκκλησία σύστημα με μικρόφωνα και ηχεία για ν΄ακούγεται η θεία λειτουργία τις Κυριακές σ΄ όλη την περιοχή, εξανέστη ο παπα-Θεόφιλος. "Βρε είσαι καλά! Εδώ είναι τουριστική περιοχή, γεμάτη ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία. Ο άλλος είναι διακοπές, έχει διασκεδάσει το Σάββατο το βράδυ, τα 'χει πιει και την Κυριακή το πρωί που ξυπνάει θέλει να πηδήξει (και δεν το 'πε καν τόσο κόσμια) τη γυναίκα του, πρέπει ν' ακούει στη διαπασών το "Κύριε ελέησον";!

  Συνέχεια συστάσεις του έκανε η εκκλησία του παπα-Θεόφιλου αλλά όλο το χωριό μαζί του ήταν. Περνούσε καθημερινά από τα στέκια που μαζεύονταν οι παρέες κι ευλογούσε τις "ενορίες". 
Και το εννοούσε και τους αγαπούσε όλους όπως αγαπούσε και τη μουσική και τo κρασί και το κολύμπι στη θάλασσα και το χορό και το γέλιο και τη ζωή. Γιατί ο παπα-Θεόφιλος ήταν όντως άνθρωπος του Θεού, της εκκλησίας δεν ήταν.

Παπα-Θεόφιλε απ' την Κεφαλληνία|
νέους ορίζοντες ανοίγεις στη θρησκεία
όπου κι αν πας εμείς ακολουθάμε
την αγιοσύνη σου με δέος προσκυνάμε.

Από το νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων

  Μετά τον Μπαράκ Ομπάμα που απηύθυνε παγκόσμια μήνυμα με φόντο την Ακρόπολη των Αθηνών, ήρθε κι ο Εμμανουέλ Μακρόν να μιλήσει για το όραμά του για την Ευρώπη στο λόφο της Πνύκας.
   Η αύρα του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος κι ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει, εξακολουθεί να γοητεύει τους ηγέτες μεγάλων δυνάμεων.
  Παρόλ΄ αυτά υπάρχει ένας Έλληνας, λάτρης της φιλοσοφίας και για χρόνια δραστήριος κάτοικος του Παρισιού, που από το μικρό νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων, προσπαθεί να επαναφέρει στην τάξη τον πρόεδρο της Γαλλικής  Δημοκρατίας σχετικά με την υποχρέωση που έχει ολόκληρη η Γαλλία να τιμήσει έναν υπέρμαχο της Αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας και αυτοκράτορα του Βυζαντίου, τον Ιουλιανό, ο οποίος είναι ουσιαστικά, ο ιδρυτής της πόλης του φωτός, σύμφωνα με την ιστορική αναζήτηση του συγγραφέα Δημήτρη Δελλή.
  Δείτε, λοιπόν, στο βίντεο. τον γνωστό "αρχιερέα" των Ιωαννίνων, σε μια ανοιχτή επιστολή προς τον πρόεδρο Μακρόν.

Allora....

 'Ηρθε πριν πολλά χρόνια στα Γιάννενα φέρνοντας Ιταλικό αέρα και φινέτσα και τον μεγάλο έρωτα, τον αρχιτέκτονα  Γιώργο Παρλαπά. Μέσα σε λίγα τετραγωνικά της Χαριλάου Τρικούπη μας έμαθε να ντυνόμαστε με γούστο και πολλά αξεσουάρ. Στο σπίτι της μάθαμε να τρώμε καρμπονάρα αυθεντική, Ιταλική και ήταν η μόνη "μαμά" που φωνάζαμε με το μικρό της όνομα χωρίς το "κυρία" μπροστά. Τζουλιάνα. Σκέτο. Όπως και η μικρή μπουτίκ της.

  Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω από το δρόμο της και να μη σταματήσω στο μαγαζί της, να καθίσω στον μεγάλο χαμηλό πάγκο κάτω από μια τεράστια κρεμάστρα γεμάτη ρούχα και μπροστά από στίβες μπλουζάκια, ζακέτες και πουλόβερ και να κουβεντιάσουμε για τον γιο της και συμμαθητή μου από τα νήπια, το Χρήστο, για τον μικρό της τον Άρη κι αργότερα για τον δικό μου γιο. Λαλίστατη, ανακατεύοντας Ιταλικές λέξεις μέσα στα Ελληνικά της, με το γάργαρο γέλιο της κι αεικίνητη μέσα στα λίγα τετραγωνικά του μαγαζιού της, αγαπούσε τους φίλους των παιδιών της κι είχε το ταλέντο να τους κάνει δικούς της φίλους.

  Allora, Τζουλιάνα, ήρθε η στιγμή να σε αποχαιρετήσουμε. 

Με μια ολιγόλεπτη τελετή, καθότι καθολική, η Ιταλίδα θα μείνει για πάντα στα Γιάννενα, που αγάπησε και την αγάπησαν.

Ο ταχυδρόμος χτυπάει μία και καλή

(κουδούνι  ντριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν)

- Ποιος είναι; (νυσταγμένα)
- Ο ταχυδρόμος! (αγριεμένα)
- Και τι θέλετε από μένα; (από μέσα μου)
- Έχω ένα φάκελο για σας, κατεβείτε να τον πάρετε. (αυστηρά)
- Αφήστε το, σας παρακαλώ, στο κατάστημα κάτω. (ευγενικά)
- Δεν το αφήνω πουθενά! Να κατεβείτε να το πάρετε. (επίμονα)
- Εντάξει. Δώστε μου δύο λεπτάκια. (παρακλητικά)
- Δε μου λέτε....όλα αυτά τα γράμματα που είναι εδώ στο κουτί γιατί δεν τα παίρνετε;
  Τ΄αφήνετε να πάρουν αέρα; (δασκαλίστικο ύφος)

....................... (2 minutes later)

- Καλημέρα. (χαμογελαστά)
- Αυτά εδώ (κραδαίνοντας τρεις φακέλους) έχουν τ΄όνομά σας. Να τα πάρετε σπίτι σας.
  Δεν τα κουβαλάω εγώ τζάμπα για να τα παρατάτε εδώ κάτω.
- Συγνώμη....είναι από χτες .... και ξέρετε....δεν βγήκα από ο σπίτι για να τα δω...σήμερα θα τα  έπαιρνα...
 (απολογητικά, παρότι μόνο ένα ήταν δικό μου μιας και έχουν κι άλλοι δύο το ίδιο όνομα στην οικογενειακή τριπλοκατοικία)
- Κι άλλη φορά να βάζετε την μπλούζα από τη σωστή μεριά! Τη φοράτε ανάποδα!

Ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος σε πρωινή διαδραστική σχέση με τον πολίτη.

Καλό Σεπτέμβρη

  Και ξαφνικά τα ξυπνητήρια χτύπησαν νωρίτερα και παίρνοντας πρωινό σχεδόν "στο πόδι"  χιλιάδες πιτσιρίκια διαφόρων ηλικιών και διαθέσεων πλημμύρισαν τους δρόμους και γέμισαν τις αυλές των σχολείων. Κρατώντας ακόμη μπάλες στο χέρι κι όχι τσάντες, ξαναβρίσκοντας τους περσινούς φίλους ή έχοντας το άγχος της πρωτιάς, η έναρξη της σχολικής χρονιάς είναι η δεύτερη φορά μέσα στο χρόνο που ευχόμαστε "καλή χρονιά", μόνο μου αυτή η "χρονιά" κρατάει εννέα μήνες. Εννέα μήνες που κυοφορούν γνώσεις ανάμικτες με άγχη για τα παιδιά, έξοδα ανάμικτα με "τρέξιμο" για τους γονείς.

  Ταυτόχρονα τα βράδια μας γέμισαν από γέλια και χαρούμενες παρέες φοιτητών παλιών και νέων, που κατακλύζουν τους δρόμους τις νυχτερινές ώρες, προσπαθώντας να ευχαριστηθούν τις ζεστές ακόμη μέρες του Σεπτέμβρη, πριν αρχίζουν να κλείνονται στα σπίτια λόγω καιρού
                                                                                και "στενεμένων" οικονομικών.

  Σαν έτσι σαν αλλιώς, μπορεί ο Σεπτέμβρης να έχει μπει εδώ και μέρες αλλά αν το ημερολόγιο δεν γράψει "11" δεν τον είδαμε δεν τον ξέρουμε.

Καλό Σεπτέμβρη λοιπόν.

Ευριπίδης με φεγγάρι

  Το Σάββατο, μ΄έναν ξάστερο ουρανό κι ένα φεγγάρι ολοστρόγγυλο, φωτεινό και τεράστιο, ήρθε κι η Ιφιγένεια στην Αυλίδα. Εκεί που ο στρατός μιας ολάκερης τότε Ελλάδας, περίμενε τον ούριο άνεμο, που θα βοηθούσε τα πλοία να πάρουν το δρόμο τους για την Τροία, όπου σκοπό είχαν να την ισοπεδώσουν για την τιμή ενός βασιλιά που τον παράτησε η γυναίκα του. Εκεί που έπρεπε ο αρχιστράτηγος της εκστρατείας να θυσιάσει την κόρη του, όπως ο πρωτομάστορας στο γεφύρι της Άρτας τη γυναίκα του, για να βοηθήσουν οι θεοί την αποστολή. Εκεί που τελικά η Ιφιγένεια αποφασίζει, μόνη της, να θυσιαστεί για την Ελλάδα.

   Όμοιοι πάντα οι καιροί, αιώνια τα συναισθήματα, ίδιες οι αφορμές κι ακόμη πιο ίδια τα πάθη θεών κι ανθρώπων. Κι η θυσίες; Τελικά χωρίς αυτές τίποτε δεν γίνεται. Γι΄αυτό οι Αρχαίες τραγωδίες είναι μάθημα σοβαρό.
  Ευριπίδη ζεις εσύ μας οδηγείς και τότε και τώρα. Ειδικά εκεί που λες ότι ο πολιτικός οφείλει να είναι συνετός.

 Την απολαύσαμε την Ιφιγένεια της Λένας Παπαληγούρα, την Κλυταιμνήστρα της Αθηνάς Μαξίμου και τον Αγαμέμνωνα ττου Αιμίλιου Χειλάκη. Κι έναν εξαιρετικό χορό και την υπέροχη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη.

Υπό σκιάν

  Απομεσήμερο Σαββάτου σε μια πόλη που φαίνεται να λιώνει κάτω από τον δυνατό ήλιο.
   Ή άσφαλτος αχνίζει σαν κατσαρόλα που σιγοβράζει σε χαμηλή φωτιά ενώ ο πιτσιρικάς. πάνω στο μοναδικό μηχανάκι που κινείται, παίρνει για δευτερόλεπτα τα μάτια του από το δρόμο για να παρακολουθήσει εκστασιασμένος τα βυζάκια της κοπελίτσας που περπατάει γρήγορα από σκιά σε σκιά. κι αυτά ανεβοκατεβαίνουν μέσα από το λεπτό καλοκαιρινό φανελάκι.
  Δυο παγάκια αργούν να μετατραπούν από στερεό σε υγρό κάνοντας φιλότιμη, είν΄ η αλήθεια, προσπάθεια να παγώσουν ακόμη περισσότερο το ήδη παγωμένο νερό και ίσως να νοιώθουν ανακουφισμένα που θ΄αναμιχθούν με το ίδιο τους το στοιχείο κι όχι μ΄ένα σοκολατούχο γάλα, που ήταν κι η αρχική σκέψη. Πόσο δροσιστικό να είναι ένα σοκολατούχο γάλα;
  Το κλιματιστικό μια βογκάει και μια ξεφυσάει σαν ετοιμόγεννη που ακολουθεί  κατά γράμμα τις παραινέσεις τις μεθόδου Λαμάζ, με σκοπό να κατεβάσει τη θερμοκρασία στο δωμάτιο έστω κι ένα βαθμό, από τους 31  Κελσίου στους 30.
 Και η Ιφιγένεια  περιμένει με αγωνία στην Αυλίδα των παρασκήνιων μιας απομίμησης Αρχαίου θεάτρου να δει αν θα φυσήξει τελικά ούριος ο άνεμος, μήπως ανατρέψει την προδιαγεραμμένη θυσία από τον ίδιο της τον πατέρα. Άραγε θα έχει κόσμο; Πόσοι να έμειναν Σαββατιάτικα στην πόλη που να μην έχουν να πάνε σε κάποιο γάμο;
Καλοκαίρι.

La nuit en rose

  Θέλω να πιστεύω ότι η Αν Καρέρ, χτες το βράδυ, μαγεύτηκε από το νυχτερινό έναστρο ουρανό της πόλης και το αρχέγονο τοπίο του Ιτς Καλέ, τον φωτισμένο πύργο του Βοημούνδου και τα τείχη της εσωτερικής Ακρόπολης, ακριβώς όπως μαγευτήκαμε κι εμείς από την υπέροχη φωνή της και τη σπιρτόζα σκηνική της παρουσία.

Η παράσταση Piaf the show δεν ήταν ακριβώς το show που διαφήμιζε ότι παίχτηκε στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες του κόσμου και στο Ηρώδειο. αλλά μας αποζημίωσε με τραγούδια εποχής και τραγούδια που άφησαν εποχή. Τέσσερις εξαιρετικοί μουσικοί και η πρωταγωνίστρια της βραδιάς, μοναδική κι ανεπανάληπτη στο ρόλο της μεγάλης Εντίθ Πιάφ, έδωσαν λάμψη αλλοτινών καιρών.



  Το Πνευματικό Κέντρο, με το καλοκαιρινό φεστιβάλ του Ιτς Καλέ, κάνει φέτος μια σημαντική προσπάθεια και φέρνει μεγάλα ονόματα κι αξιόλογες παραστάσεις καλό είναι πάντως οι καλλιτέχνες να φέρνουν μαζί τους και όλες τους τις αποσκευές.
                                 
                                                      (φωτογραφίες: Χάρης Μπινώλης)

Ένας κήπος, μια παράσταση, πολύ γέλιο

  Ένας κήπος μέσα στο απόλυτο αστικό τοπίο. καλοκαιρινές νύχτες μ΄αστέρια κι αεράκι, ποτήρια γεμάτα παγάκια, δροσιστικά κοκτέιλ και μπροστά μας άλλη μία επιτυχημένη bar theater παράσταση. Και το όνομα αυτής "Ποιος θα φαγωθεί;"
.
  Κι αν υπάρχει μόνο μία φωτογραφία από την έναρξη, αυτή της Αθηνάς Τσικνιά, είναι γιατί με συνεπήρε ο ρυθμός της παράστασης και δεν ξανασήκωσα την κάμερα.
   Με το που συμπληρώθηκε η ομάδα με την Χρυσάνθη Παπαγεωργίου και τον Αχιλλέα Ράδη, αυτή η δολοφονική κωμωδία, με στοιχεία τραγικής καθημερινότητας, ξετύλιξε μια προαιώνια και ταυτόχρονα σύγχρονη ιστορία με αλήθειες, ψέματα, θυμό και πολύ χιούμορ, πλαισιωμένη από τη μουσική του απόλυτου Βασιλιά της ροκ, Έλβις Πρίσλεϊ.

  Υπέροχες ερμηνείες, γρήγοροι διάλογοι κι έντονες εναλλαγές συναισθημάτων από τρεις ταλαντούχους ανθρώπους που έχουν βάλει σκοπό να δώσουν μια ξεχωριστή νότα στο καλοκαίρι μας.

Μέχρι 18 Ιουλίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ στον κήπο του   Θυμωμένου Πορτραίτου.

Η δεκαοχτούρα

  Ο μύθος λέει πως ήταν κάποτε μια πολύ όμορφη κοπέλα και άψογη νοικοκυρά αλλά η πεθερά της δεν την ήθελε (οποία πρωτοτυπία) και την έβαζε να κάνει πολλές δουλειές για να κουραστεί και να εγκαταλείψει τον γιο της αλλά εκείνη πάντα τα κατάφερνε, αδιαμαρτύρητα, γιατί αγαπούσε τον άντρα της. Την έβαλε λοιπόν να κάνει 18 καρβέλια ψωμί και το μεσημέρι που γύρισε ο κανακάρης την κατηγόρησε ότι ήταν 19 τα καρβέλια και είχε φάει το ένα γιατί είναι σπάταλη. Ο μαμάκιας την πίστεψε την μανούλα κι η όμορφη τρελάθηκε και φώναζε συνέχεια "δεκαοχτώ. δεκαοχτώ, δεκαοχτώ". Ο Θεός τη λυπήθηκε και την έκανε ένα είδος αγριοπερίστερου, τη δεκαοχτούρα.

  Μια τέτοια λοιπόν, υπόλευκη και όμορφη, με βλέμμα έντονο και λαμπερό, έφτιαξε τη φωλιά της εδώ και πολλές μέρες στο μπαλκόνι μου στο γύρισμα που κάνει το αγιόκλημα λίγο πριν συναντήσει την οροφή της βεράντας. Κάθεται με τις ώρες και κλωσσάει δύο λευκά αυγουλάκια.
  Δεν ενοχλείται ούτε από τις φωνές μας, ούτε όταν τριγυρίζουμε στο μπαλκόνι ή ποτίζουμε ή πλένουμε, ούτε καν όταν η Μπρούνα βγαίνει και γαυγίζει σε απάντηση του γείτονα αρσενικού σκυλάκου. Κάθε φορά όμως που πλησίαζα, προσεχτικά είν΄ η αλήθεια, και ύψωνα το κινητό για να τη φωτογραφίσω, τίναζε με δύναμη τα φτερά της, φώναζε "δεκαοχτώ" και πέταγε στο κάγκελο της απέναντι ταράτσας, για να μη χάσει και την επαφή με τη φωλιά της. Σήμερα την έπιασα εξαπίνης και πρόλαβα να την απαθανατίσω πριν φωνάξει "δεκαοχτώ" και πετάξει απέναντι.

Τύχη, τύχη, είπαν κάποιοι, να την έχεις στο μπαλκόνι σου. Δεν ξέρω αν για μας είναι τύχη για κείνη πάντως είναι σίγουρα τύχη που διάλεξε το αγιόκλημά μας. Δε χαλάσαμε τη φωλιά της, της αφήνουμε ψωμάκι και νερό και υπόσχομαι να μην την ενοχλήσω μέχρι την επόμενη φωτογραφία που θα είναι δυο υπόλευκα κεφαλάκια που ξεπροβάλλουν μέσα από το αγιόκλημα, περιμένοντας τη μαμά τους να τα ταϊσει.

Έλλην Βρυκόλαξ μια νύχτα με πανσέληνο

  Κι είχε ένα φεγγάρι απόψε.....από κείνα τα ολοστρόγγυλα, τα καθάρια, που το χρώμα τους ασημίζει τόσο που λευκαίνει, από κείνα που κρατάν μακριά τα σύννεφα και διώχνουν τη βροχή και που το φως τους φωτίζει απόκοσμα και σε προκαλεί ν΄αναμετρηθείς με τα μεσάνυχτα. Την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα ή την ώρα που φοβούνται οι βρυκόλακες. Αυτοί ακριβώς οι σκιαγμένοι βρυκόλακες, βγαλμένοι μέσα από γνωστές κι άγνωστες ιστορίες, του Ελληνικού χώρου, καταγεγραμμένοι από ξένους περιηγητές κι Έλληνες γραμματιζούμενους, τοπικούς μύθους που ταξίδεψαν στο χρόνο στόμα με το στόμα,  τραγουδισμένοι σε αγαπημένα δημώδη ποιήματα, παρουσιάστηκαν σήμερα, μια νύχτα με πανσέληνο, στον περιβάλλοντα χώρο του Μουσείου Αργυροτεχνείας, του Πολιτιστικού Ομίλου Τράπεζας Πειραιώς, στην εσωτερική Ακρόπολη του κάστρου των Ιωαννίνων.

  Επιβλητικός ο χώρος και υποβλητική η παράσταση, συνεπήραν τους θεατές που όρθιοι,
 ακολουθώντας τους ηθοποιούς στον χώρο ή καθιστοί σε σκόρπιες κουβέρτες και μαξιλάρια στο φρέσκο χορτάρι, παρακολούθησαν έναν αλλόκοτο θίασο, χωρίς μικρόφωνα, μια και η ακουστική του χώρου είναι εντυπωσιακή, να κινείται, να διηγείται και να τραγουδά τον παράλογο φόβο των ανθρώπων μπροστά σε "ανεξήγητα" φαινόμενα και φανταστικούς βρυκόλακες.

  Εξαιρετική η σύλληψη και η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ντέλλα, υπέροχα κοστούμια, δουλεμένοι ηθοποιοί. 'Ηταν αρκετά για να δώσουν ξεχωριστή διάσταση στην καλοκαιρινή βραδιά.
 

 Ακόμη και το φεγγάρι ζήλεψε.....το "Έλλην Βρυκόλαξ"

Αυλαία στην Allea (δείτε το βίντεο)

Η τέχνη βρήκε μια νέα στέγη σ΄ένα Γιαννιώτικο σπίτι στο κέντρο της πόλης. Ένα χώρο που επιμελήθηκε και αξιοποίησε ο Ανδρέας Σταύρου, κάνοντας πραγματικότητα μια επιθυμία χρόνων, ονομάζοντάς τον "ALLEA GALLERY" . Εκεί οι φωτογραφίες-πίνακες του αγαπημένου φίλου Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη, παρουσιάζονται σε μια έκθεση με τον τίτλο "ΕΛΕΓΕΙΑ ΙΙ". Εικόνες δυνατές και καθηλωτικές ενός προσχεδίου αγάλματος του Rodin, το γνωστό φιλί, που ο καλλιτέχνης είχε την τύχη να το φωτογραφίσει πριν μερικά χρόνια στο Παρίσι.
Ο χώρος φιλοξενεί επίσης τις μοναδικές κεραμικές δημιουργίες του εργαστηρίου Κέραμος και Πλίνθοι δια χειρός Δήμητρας Σταύρου καθώς και δημιουργίες πολλών ακόμη νέων καλλιτεχνών.
Η Allea Gallery άνοιξε τις πόρτες της χτες βράδυ με πολύ κόσμο που δείχνει να υποστηρίζει την προσπάθεια από την πρώτη στιγμή κι έναν, εμφανώς συγκινημένο και λαλίστατο, Κωνσταντίνο Ιγνατιάδη, βεβαιώνοντας πως η τέχνη είναι παρούσα, είναι ζωντανή, είναι λυτρωτική. Η Allea Gallery βρίσκεται Δωδώνης και Καλιάφα 1

Για τους αλιείς ποιημάτων

  Με την ποίηση του Γιώργου γνωριστήκαμε μέσα από τον "τοίχο" του facebook αρκετό καιρό αφού είχα γνωρίσει τον ίδιο τον Γιώργο.
   Γίναμε φίλοι. Με τις λέξεις και τους στίχους του, με τις αντιθέσεις και τα νοήματα. με τις παραδοχές και τα ερωτήματα, με εκείνες τις τρεις τελείες που "τελειώνουν" πολλά ποιήματά του, αφήνοντάς σε να κάνεις την εικόνα και να δώσεις τη δική σου ερμηνεία, μέσα από τα δικά σου βιώματα και τις δικές σου τρικυμίες.
  Κι ενώ θα φαινόταν φυσικό η ποίηση ενός ανθρώπου που γεννήθηκε μέσα στον ήλιο και τη θάλασσα του Αιγαίου, στη μακρινή σε μας Κάλυμνο των σφουγγαράδων, να είναι "φωτεινή" κι ανάλαφρη, τα ποιήματα του Γιώργου βουτούν βαθιά στη σκέψη και τα συναισθήματα, μετρώντας ανάσες, ακριβώς όπως οι βουτηχτάδες συμπατριώτες του, για να φέρουν στο φως, επίπονα, ένα κομμάτι σπάνιας ψυχής.
  Αυτή είναι η "Άμωμη αλίευση" του Γιώργου Κουλιανού. Η πρώτη του συλλογή που εκδίδεται κι ελπίζω ν΄ακολουθήσουν κι άλλες.

"Από μάνα ορφανεύει ο άνθρωπος"

  "Από μάνα ορφανεύει ο άνθρωπος". Απ' όταν ακόμη το τοπίο είναι θολό μπροστά στα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις ξεκάθαρα τον κόσμο, είναι η μυρωδιά της που ξεκινάει να υφαίνει το νήμα που θα σε δέσει για πάντα μαζί της. Κι όταν η εικόνα "καθαρίσει" στα πρώτα τριάντα εκατοστά, είναι το δικό της χαμόγελο που θα δεις και το δικό της βλέμμα καρφωμένο πάνω σου. Κι έτσι "καρφωμένο" θα μείνει για όλη σου τη ζωή. Όση κι αν είναι η απόσταση σε εκατοστά, μέτρα, χιλιόμετρα ή εκατοντάδες χιλιόμετρα, που σας χωρίζει.
  Γιατί δεν είναι τα μάτια που "κοιτάνε" προς τα εσένα άλλα όλη της η ύπαρξη. Είσαι η "έγνοια" της όπου κι αν βρίσκεσαι, ό,τι κι αν κάνεις. Όσο ανοιχτόμυαλη κι αν είναι, όσο δυναμικό κι ανεξάρτητο άνθρωπο σε έχει πλάσει - γιατί, μη ξεγιελιέσαι, ό,τι είσαι κι ό,τι κατάφερες να γίνεις, δικό της δημιούργημα είναι - όσο κι αν εσύ βλέπεις ότι δεν είσαι ο μοναδικός σκοπός στην ζωή της, όσα ενδιαφέροντα, καριέρα, φίλους κι αν έχει, πάντα θα υπάρχει εκείνο το αόρατο νήμα που θα σε "δένει" μαζί της, πάντα θα είναι το σημείο αναφοράς σου κι εσύ το δικό της. Είναι νόμος του σύμπαντος κι ίσως κι η αιτία εξέλιξης του κόσμου.
   Γι' αυτό σου λέω, μάτια μου : "Από μάνα ορφανεύει ο άνθρωπος"

Τι Χάιλαντς τι Ήπειρος

  Το ότι τα Χάιλαντς της Σκωτίας έχουν σχεδόν την ίδια φύση με τα βουνά της Ηπείρου είναι δεδομένο.    Το γεγονός όμως ότι ένα καλό τσίπουρο. διπλής απόσταξης , παλαιωμένο σε παλιά δρύινα βαρέλια, πλησιάζει κατά πολύ τη γεύση ενός αυθεντικού σκωτσέζικου ουίσκυ, ήταν αυτό που έδωσε την ιδέα για το νέο διαφημιστικό σποτ του Ηπειρωτικού Παλαιωμένου τσίπουρου της ZOINOS WINERY. Μια ιδέα που ξεκίνησε από μια καταχώρηση του προϊόντος για την CAVA 800 με τη φιγούρα του Σκωτσέζου αντικριστά στο μπουκάλι και την διαπίστωση ότι "ο Σκωτσέζος θα υποκλιθεί στη γεύση του και θα το προτιμήσει για την τιμή του", για να φτάσει στη δημιουργία ενός τηλεοπτικού σποτ, με τον εμβληματικό "Σκωτσέζο"  Παντελή Λαθιωτάκη και μια ομάδα που δούλεψε με πολύ μεράκι κάτω από τις οδηγίες του εμπνευστή και σκηνοθέτη Μενέλαου Συκοβέλη και μετά από αρκετά τσίπουρα και υπέροχες πίτες στο χωριό Λύγγος και στο "KOZMOS" που φιλοξένησε το συνεργείο, κάτω από τον ορεινό όγκο της Ολύτσικας και τον ήχο του Ηπειρώτικου κλαρίνου από τον Γιάννη Χαλδούπη, σε συνδυασμό με την γκάιντα ολοκλήρωσαν ένα πρωτοποριακό κόνσεπτ.

Απολαύστε το βίντεο.

.....μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας....

  Θέατρο η ζωή μας. Του παραλόγου βέβαια αλλά πόσο λογικά μπαίνουν όλα στη θέση τους όταν αναζητήσεις τις ισορροπίες μέσα από το θέατρο. Όχι απλά βλέποντας μια παράσταση αλλά συμμετέχοντας.
  Τυχερή που το έζησα. Εμπειρία ζωής το σανίδι, λύτρωση η θεατρική έκφραση, ανέξοδη ψυχανάλυση η ομαδική προσπάθεια. Κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νίκου Σφαιρόπουλου και με την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα "Επί σκηνής" του Δήμου Ζίτσας, μια ομάδα που μετράει εννιά χρόνια ζωής και αντίστοιχες θεατρικές παραστάσεις, ανεβάσαμε την Παρασκευή 21 και το Σάββατο 22 Απριλίου, σ΄ένα κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο, τον "Ράφτη κυριών" του Ζωρζ Φεϋντώ. Ανάλαφρη και κεφάτη κωμωδία, μας χάρισε πολύ γέλιο σε όλες τις πρόβες και άφησε κι ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη στο τελευταίο χειροκρότημα.
  Σχολείο το θέατρο και μια μικρή κοινωνία η θεατρική ομάδα, με τους "παλιότερους" να βοηθούν και να προσφέρουν, τους "νέους" να προσπαθούν και ν΄αγχώνονται. Κι όταν έρχεται η στιγμή της έκθεσης στο κοινό η ομάδα να λειτουργεί σαν ένας οργανισμός, έτσι ώστε, όσο μακριά κι αν βρίσκεται ο ένας από τον άλλον πάνω στη σκηνή, ένα αόρατο νήμα λέξεων έτοιμων να ειπωθούν, να την κρατάει ενωμένη.
  Ναι, τυχερή που το έζησα και ομολογώ: θέλω ξανά.

Ανοιξιάτικη γιορτή

  Είκοσι έξι χρόνια είχε να τον δει τον αδερφό της και να μιλήσουν.Είχαν κόψει και την καλημέρα από τότε που πέθανε κι ο πατέρας στα χέρια της. Γιατί αυτή ήταν που ούτε παντρεύτηκε, ούτε οικογένεια έκανε, για να μείνει με τους γονείς που σχεδόν απ' όταν ενηλικιώθηκε άρρωστους τους θυμάται. Κι ας την παρακάλεσε ο Ανέστης να φύγει μαζί του στη Λήμνο που διορίστηκε στην τράπεζα. Μεγάλος έρωτας με τον Ανέστη, ονειρεύονταν οικογένεια και παιδιά και σπίτι δίπλα στην θάλασσα. Αλλά τότε ακριβώς ήταν που αρρώστησε η μητέρα. Και τρέξε στα νοσοκομεία και τρέξε στις θεραπείες, έφυγε κι ο Ανέστης για τη Λήμνο κι επέστρεψε σχεδόν δέκα χρόνια μετά με τη σύζυγο και τα δίδυμα.

   Δε βαριέσαι. Καθείς εφ ω ετάχθη. Μόνη της το αποφάσισε και δεν υπάρχει περιθώριο για μετάνοιες. Όμως αυτό με τον αδερφό, ο τσακωμός, τα βαριά λόγια κι η απόφαση να μη ξαναμιλήσουν ποτέ δεν ήταν δική της απόφαση, δική του ήταν. Ας όψονται τα κληρονομικά. ήταν εκείνη η διαθήκη που τους χώρισε, η απόφαση του πατέρα να της αφήσει ολόκληρο το σπίτι με το κτήμα γιατί τους γηροκόμησε τους γονείς κι έμεινε κι αυτή μόνη κι έρημη, ενώ εκείνος είχε κάνει οικογένεια, είχε αγοράσει σπίτι στην πόλη, είχαν καλές δουλειές κι αυτός κι η γυναίκα του. Μόνο που δεν ¨χώνεψε" ποτέ πως δε θα είχε κάτι δικό του στα πατρικά χώματα, έστω ένα κομματάκι από το μεγάλο οικόπεδο κι ας έχτιζε μόνος του εκεί ένα σπιτάκι. Κι εκείνη, η αδερφή, το σκέφτηκε, ήθελε να του παραχωρήσει κάποια μέτρα γης να χτίσει κάτι, όμως μετά από τα λόγια που είπε, ότι και καλά τους πίεσε και τους έπεισε τους γονείς για να τα πάρει όλα αυτή και πολλά χειρότερα, πείσμωσε, τον έστειλε στο σπίτι του, στην πόλη, στην γυναίκα και τα παιδιά του.
  Είκοσι έξι χρόνια έχουν να μιλήσουν, είκοσι έξι χρόνια να τον δει.....και τ' ανίψια της. Και τα παιδιά τους, τα εγγόνια του αδερφού, δεν τα ΄χει δει ποτέ. Και σήμερα στο μπακάλικο έμαθε ότι έρχονται, όλοι μαζί, για Πάσχα στο χωριό και θα μείνουν στον καινούριο ξενώνα που έγινε στην πλαγιά του λόφου. Από την Μεγάλη Τετάρτη είναι εδώ αλλά δεν συναπαντήθηκαν ακόμη. Άραγε θα είναι στην εκκλησία το βράδυ στην Ανάσταση;
   Σα να το βλέπει να συμβαίνει. Εκεί πάνω στο "Χριστός Ανέστη" του παπά κι ενώ χτυπάνε οι καμπάνες, προσεχτικά για να μη σβήσει η φλόγα στο κερί κι ενώ όλοι γύρω αγκαλιάζονται και φιλιούνται, καθώς θα μισογυρίζει κουρασμένα για να ξαναμπεί στην εκκλησία μέχρι να τελειώσει όλη η λειτουργία - άλλωστε δεν την περιμένει και κανείς να γυρίσει γρήγορα σπίτι - έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον αδερφό, ναι, αυτός είναι, αρκετά μεγαλύτερος, γερασμένος και κουρασμένος κι αυτός αλλά να, εκεί βαθιά μέσα στα μάτια του είναι ακόμη εκείνη η λάμψη της ζαβολιάς που είχε κι όταν της έπαιρνε και της έκρυβε τα παιχνίδια και έτσι, εντελώς ξαφνικά κι αυθόρμητα βγαίνουν απ' τα χείλη της οι λέξεις :"Χριστός Ανέστη, αδερφέ". "Αληθώς, αδερφή".

Κάνε το καλό και ρίξ' το στον σκουπιδοτενεκέ

  Αγαπητέ συμπολίτη,
ναι εσύ, που έβγαλες βόλτα το γλυκύτατο σκυλάκι σου και, πολύ σωστά,  μάζεψες τα κακάκια του στη νάυλον σακουλίτσα, θέλω να σε πληροφορήσω, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις, ότι η ανθρώπινη τεχνολογία δεν έχει φτάσει στο σημείο ν΄ανακυκλώνει κακάκια, όπως κάνει με το πλαστικό, το αλουμίνιο, το γυαλί και το χαρτί, προσφέροντας πλείστα όσα χρηστικά αντικείμενα. Ως εκ τούτου πολύ κακώς πέταξες την γεμάτη σακουλίτσα σου στον κάδο της ανακύκλωσης γιατί βαρέθηκες να περάσεις απέναντι και να την ρίξεις στον σκουπιδοτενεκέ, ακυρώνοντας και όλους εμάς τους συνεπείς πολίτες που, όχι μόνο δεν πετάμε ό,τι να΄ναι στην ανακύκλωση. αλλά τα πετάμε και πλυμένα. καθαρά για να γίνει η διαλογή τους. Ακόμη χειρότερη ήταν η απαξίωσή σου όταν σου κόρναρα για να σου επιστήσω την προσοχή ότι αυτός είναι κάδος ανακύκλωσης, βλέποντάς σε να πλησιάζεις θριαμβευτικά με τη σακουλίτσα υψωμένη, έτοιμη προς απόρριψη, αλλά μακριά όσο παίρνει το χέρι σου, ώστε να μη φτάνει στην μύτη σου η δυσάρεστη μυρωδιά, χωρίς να σκεφτείς τη μύτη ή το χέρι του ανθρώπου που θα ξεδιαλέγει τα προς ανακύκλωση υλικά.
  Αγαπητέ συμπολίτη, σε παρακαλώ γίνε σωστός πολίτης κι όχι στο περίπου.

Είμαστε μαζί

  Χτες βράδυ βρέθηκα σε μια επιστημονική εκδήλωση και ταυτόχρονα παρουσίαση του νεοϊδρυθέντος συλλόγου ασθενών με νεοπλασία, φίλων και οικογενειών Βορειοδυτικής Ελλάδας "Είμαστε μαζί". Ενός συλλόγου, που περιέργως, δεν υπήρχε στην περιοχή. Οι ομιλίες γιατρών και ψυχολόγων εξαιρετικές κι ανθρώπινες όπως κι η ομιλία της προέδρου και μίας εκ των εμπνευστών του συλλόγου, κας Αφροδίτης Κατσαράκη, που υπήρξε, επιπλέον, ιδιαίτερα συγκινητική.
  Εδώ όμως θα ήθελα να καταθέσω μια πιο προσωπική εμπειρία της χτεσινής βραδιάς. Όταν φίλη που νοσεί με είδε εκεί και με πλησίασε χαρούμενη και γελαστή λέγοντάς μου, με μια υποψία ελπίδας στα μάτια: "Πώς και είσαι εδώ; Είσαι κι εσύ άρρωστη;". Φυσικά απάντησα με το τετριμμένο: "Ξέρεις....στον καθένα μπορεί να συμβεί...απ' όσο ξέρω όχι....είμαι "φίλη" και υποστηρικτής του συλλόγου". Με σόκαρε είναι η αλήθεια γιατί μου φάνηκε για λίγο ότι .... "χάρηκε με τη σκέψη ότι νοσώ;" , "ήλπιζε να είμαι άρρωστη κι εγώ;" , "γιατί τέτοιο χαμόγελο κι ελπίδα ρωτώντας με;".
  Μετά από λίγο και γνωρίζοντας χρόνια τον άνθρωπο αυτό, κατάλαβα ότι η χαρά κι η ελπίδα δεν ήταν στη σκέψη "γιατί εγώ κι όχι κι άλλοι;" αλλά στη σκέψη ότι μπορεί να μιλήσει με κάποιον που καταλαβαίνει και νιώθει ακριβώς τον αγώνα που κάνει, η χαρά ότι θα μοιραστεί συναισθήματα, φόβους κι ελπίδα.
  Ακριβώς γι' αυτό ήταν άμεση η ανάγκη ίδρυσης του "Είμαστε μαζί".
  Γιατί όταν το μοιράζεσαι, το βάρος γίνεται ελαφρύτερο.

Μ' ένα μπαλάκι του πιγκ-πογκ

Όταν η ιδέα είναι καλή και ο σεβασμός στον Αρχαιολογικό χώρο και τη δυναμική  του δεδομένος, το σωματείο "Φίλοι επιτραπέζιας αντισφαίρισης Ιωαννίνων" και τα μέλη του πρόθυμα να αφιερώσουν χρόνο και κέφι, τότε μια μικρή ταινιούλα, που συνδέει ένα δημοφιλές σπορ και Ολυμπιακό άθλημα με την ιστορία του τόπου μας, μπορεί να γίνει πρεσβευτής της περιοχής μας μέσα από την αρχική σελίδα μιας Παγκόσμιας ομοσπονδίας.
Παγκόσμια ημέρα επιτραπέζιας αντισφαίρισης σήμερα, το γνωστό μας "πιγκ-πογκ" και η Παγκόσμια Ομοσπονδία επέλεξε για τον εορτασμό να βάλει στην αρχική της σελίδα το βίντεο που δημιουργήθηκε από το σωματείο "Φίλοι επιτραπέζιας αντισφαίρισης Ιωαννίνων" με φόντο το Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης και την παραλίμνια περιοχή.
Απολαύστε το:

Τετραποδοδιάλογοι

- Πού πας μεσημεριάτικα;
- Να εδώ, Θα χαζέψω λίγο κι έρχομαι. Πέσε κοιμήσου εσύ.
- Εύκολο το ΄χεις. Να κοιμάμαι εγώ κι εσύ να σεργιανίζεις.
- Σώπα ρε, το πολύ πολύ να περάσει ο Μήτσος και να πάμε για κανένα ουζάκι με μεζεδάκι σαρδελίτσα.
- Τώρα μάλιστα. Τάχαμου θα περάσει ο Μήτσος....κι αν περάσει εκείνη η πιτσιρίκα απ' την Περσία και σου κουνηθεί δε θα πας για ουζάκι με σαρδελίτσα;


- Με την Περσικιά βρε; Δεν ξέρεις τι λες! Κεραμμιδόγατα απ' τον τόπο σου κι ας είναι και γκρινιάρα.
- νιαρρρρ
- Ναι για σένα το λέω.
- Αφού σ' έχω δει πως την κοιτάς τη φρεγάτα την Περσικιά όταν σουλατσάρει. Κι ας είσαι τρεις ορόφους ψηλότερα. Έτοιμος να πηδήξεις από δω πάνω.
- Ε, λοιπόν, με ζάλισες θα πηδήξω! Θα πηδήξω να σκοτωθώ.
- Έχε υπόψιν σου ότι θα είναι η έβδομη φορά. 

O Φώντας

  Ο Φώντας ήθελε να περάσει στην Ιατρική.Τρεις φορές έδωσε εξετάσεις.Την πρώτη φορά το πήρε λίγο αψήφιστα.Ήξερε ότι ήταν πολύ καλός μαθητής. Στη Φυσική ξεφτέρι, η Χημεία ήταν ευκολάκι, με την Έκθεση τα ψιλοκατάφερνε αρκεί να μην έπεφτε εκτός θέματος ή μην έμπαινε καμιά δύσκολη λέξη που δεν την ήξερε όπως έπαθαν οι υποψήφιοι με την "ευδοκίμηση" και την "αρωγή".Η Βιολογία ήθελε λίγο διάβασμα αλλά θα τα κατάφερνε, είχε καιρό μέχρι τον Ιούνιο.Δεν τα κατάφερε όμως, τον έφερε πολύ πίσω η Βιολογία κι αποφάσισε την επόμενη χρονιά να διαβάσει καλά και να ξαναδώσει.Την πάτησε όμως με την Έκθεση.Ήταν μια άτυχη στιγμή.Και πήρε φόρα για την τρίτη και τελευταία φορά.Έγραψε καλά, πολύ καλά είναι η αλήθεια.Ήθελε όμως ένα τσικ, κάτι λίγο,ελάχιστο να μπει στην Ιατρική και κατέληξε στην Φαρμακευτική.
  Πήγε καλά,την τελείωσε η σχολή και με καλό βαθμό και βγήκε πανηγυρικά στο ελεύθερο επάγγελμα. Άνοιξε φαρμακείο ακριβώς απέναντι από το ΙΚΑ, εξαιρετικό σημείο και πολύ καλό ενοίκιο.Έβαλε και πέντε ραφάκια, ένα πάγκο, δέκα συρταράκια, μια ζυγαριά και μία ξύλινη καρέκλα μ΄ένα πιεσόμετρο δίπλα για να εξυπηρετεί τις ηλικιωμένες της γειτονιάς που μετά το φούρνο και τον μανάβη περνούσαν από τον Φώντα να τους μετρήσει την πίεση: "Μέτρα λίγο,βρε Φώντα μου, κάπως ζαλίζομαι σήμερα". "Μια χαρά είσαι κυρα-Κατίνα μου, τράβα ν΄ανοίξεις φύλλο, να κάνεις καμιά πιτούλα και φέρε μου κι εμένα ένα κομμάτι.Είμαστε ανοιχτά σήμερα το απόγευμα".
  Ο Φώντας δεν έκανε μεγάλες αγορές στο φαρμακείο.Προσεκτικές και μετρημένες οι παραγγελίες του και σε φάρμακα και σε παραφαρμακευτικά προϊόντα.Ήθελες ζαντακ; Το γράφε να στο φέρει και πέρναγες σε λίγη ώρα να το πάρεις.Μάζευε τρεις-τέσσερις παραγγελίτσες,καβάλαγε το μηχανάκι του και βουρ στην φαρμακαποθήκη να τα φέρει.Με ήλιο, με κρύο και με βροχή.
  Ο Φώντας σου έδινε την εντύπωση, όσα χρόνια είχε το φαρμακείο, ότι περίμενε τη στιγμή που θα βγει στη σύνταξη.Δούλευε χρόνια και χρόνια, ολοήμερα,διανυκτερεύσεις, Κυριακές και γιορτές, με το μυαλό του στη στιγμή που θα βγει στη σύναξη.Βλέπεις, το όνειρο του Φώντα είχε ουσιαστικά τελειώσει τη στιγμή που εγκατέλειψε την ιδέα της Ιατρικής, εκείνη τη φαρμακερή τρίτη φορά.Έκτοτε ακολούθησε την πορεία που του ¨γράφηκε", όπως έλεγε, περιμένοντας τη στιγμή που θα βγει στην σύνταξη.
  Ο Φώντας είναι ένας χαρακτηριστικός τύπος που όταν κάτι τον βγάζει από την πορεία που έχει στο μυαλό του εγκαταλείπει τ΄όνειρο.Δεν έχει την ευελιξία, δεν παίρνει τη στροφή, δεν έμαθε ν΄αλλάζει πορεία, ν' ανασυντάσσεται και να συνεχίζει δυναμικά σε νέο δρόμο.
Καιρός να πνίξουμε τον "Φώντα μέσα μας".

Επετειακόν

  Κι αυτή η χώρα, βρε σεις, μέλι έχει και τη θέλουν όλοι;
  Να έρχονται από την μακρινή Περσία για να την κατακτήσουν, από τα βάθη της Ανατολής, από τον Βορρά της Ευρώπης, από τα κοντινά Βαλκάνια κι από τη διπλανή Ιταλία.   Να θέλουν να την κουμαντάρουν  Αμερικανοί και Ρώσοι κι εμείς να παραπαίουμε από επανάσταση σε επανάσταση κι από σωτήρα σε σωτήρα.
  Κι έρχομαι και σκέφτομαι και λυπάμαι εκείνη την καϋμένη την Ελβετία. Μόνη κι έρημη να μη τη θέλει κανείς, να μη την πλησιάζει κανείς. Ψυχολογικό μπούλιγκ λέγεται αυτό.
  Και να ΄χει τόσες ομορφιές, βουνά και λίμνες και λεφτά. Όμως εκεί.....απρόσιτη κι ανέραστη.
  Κι εδώ να σφάζονται παλικάρια στην ποδιά μας. Είναι η γεωγραφική μας θέση λέει ο ένας, είναι ο ορυκτός μας πλούτος λέει ο άλλος, είναι η ομορφιά κι η μαγκιά μας λέει ο τρίτος, είναι οι ανίκανες διοικήσεις μας λέει τέταρτος.
  Όχι βρε, είναι που βολευόμαστε κι όταν μας τη βαράει επαναστατούμε. Είναι που μπορεί να βρίζουμε όλη μέρα την πατρίδα μας αλλά αν κάποιος άλλος πει κουβέντα....ουαί κι αλίμονο. Είναι που αγόμεθα και φερόμεθα απ΄ όποιον μιλήσει στο φιλότιμό μας.
  Είναι που πατρίδα μας είναι  " οι κάμποι και τ' άσπαρτα ψηλά βουνά....και κάθε νησάκι της....κάθε θάλασσα και κάθε στεριά".¨

(η σημαία του Ναύαρχου Ανδρέα Μιαούλη)

Η παρεξηγημένη διάβαση

 Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τις διαβάσεις και την εκπαίδευσή μας πάνω στη χρήση τους.
   Όταν όμως μιλάμε για εκπαίδευση δεν μιλάμε μόνο για εκπαίδευση των οδηγών αλλά και των πεζών.
   Ως πεζοί, ναι, διεκδικούμε το δικαίωμα που μας δίνει ο ΚΟΚ να πατάμε το ποδαράκι μας στη διάβαση και. ω του θαύματος, ο Έλλην οδηγός να φρενάρει και ευγενικά να μας αφήνει να τη διασχίσουμε.
  Το μυστικό για να πάει καλά και η υπόλοιπη μέρα μας  είναι να χαμογελάσουμε με ταυτόχρονη ελαφριά κλίση του κεφαλιού μας προς τον συμμορφωμένο προς τον κώδικα οδηγό, κάτι που είναι σίγουρο πως θα κάνει κι αυτός, ακόμη κι αν λίγο πριν είχε σιχτιρίσει για την ξαφνική διακοπή της πορείας του.
  Όμως εδώ μπαίνει ένα σοβαρό θέμα. Τι γίνεται με τον πεζό (και δεν είναι ένας αλλά πολλοί) που με όλη την φασαρία που γίνεται για τους οδηγούς που δεν σταματούν στις διαβάσεις, νομίζει πως όπου υπάρχει διαγράμμιση στην άσφαλτο μπορεί αμέριμνος να τη διασχίσει ακόμη κι αν υπάρχει φανάρι κόκκινο για τους πεζούς και πράσινο για τα αυτοκίνητα;
   Αγαπητοί πεζοί, εκτός κι αν έχει αλλάξει κάτι στον ΚΟΚ τα τελευταία τριάντα χρόνια πρέπει να ξέρετε ότι έχουμε δικαίωμα να περάσουμε τη διάβαση και να σταματήσουν τα αυτοκίνητα, όταν δεν υπάρχει φωτεινός σηματοδότης, ειδάλλως ισχύει ό,τι λέει ο φωτεινός σηματοδότης, δεν μπορεί τα αυτοκίνητα να έχουν "πράσινο" και να πρέπει να σταματήσει η κυκλοφορία για να περάσει ο πεζός.
  Επίσης, στην περίπτωση που υπάρχει όργανο της τάξεως, ακολουθούμε τις δικές του οδηγίες και δεν ισχύει ούτε ο φωτεινός σηματοδότης.
  Αυτό το λέω για τον κύριο που χτύπησε, νευριασμένος, με την ομπρέλα του το παράθυρο του αυτοκινήτου μου (ευτυχώς δεν έσπασε) γιατί περνούσα με πράσινο πάνω από διάβαση και για τη δεσποινίδα που χτες το απόγευμα, αγανακτισμένη, μου φώναξε "Ας είναι κόκκινο το φανάρι, ο πεζός περνάει από τη διάβαση όποτε θέλει! Έτσι λέει ο νόμος!"
  Άντε γιατί, όπως πολλά πράγματα σ΄ αυτή τη χώρα, η "διάβαση πεζών" είναι άλλη μία παρεξηγημένη έννοια.

Ποίηση

 Ημέρα ποίησης σήμερα.
 Ποίησης, όχι ρίμας.
 Γιατί η ποίηση βρίσκεται παντού γύρω μας, στον ουρανό, στη γη, στη θάλασσα, στα βουνά και στα ποτάμια, στα φυτά και τα ζωντανά πλάσματα, είτε πατούν στο έδαφος είτε πετούν στους ουρανούς.
 H ποίηση βρίσκεται μέσα μας και στην καλή μας διάθεση,
  Στους δικούς μας ανθρώπους, στους φίλους και τους συνεργάτες μας.
  Η ποίηση βρίσκεται στις σκέψεις, τις πράξεις και τα συναισθήματά μας.
   Η ποίηση δεν βρίσκεται στα δίστιχα και τις ομοιοκαταληξίες, βρίσκεται στη διαφορετικότητα και στο ξεχωριστό δίπλα μας, στα καμώματα της φύσης.

 Βρίσκεται και στο τρίτο χρωμόσωμα του 21oυ ζεύγους. Ίσως γι' αυτό σήμερα είναι και παγκόσμια μέρα συνδρόμου Down.

Τίποτε

- Τι έχεις;
- Τίποτε.
- Πώς τίποτε; Αφού μου έχεις γυρίσει την πλάτη. Έκανα κάτι;
- Όχι.
- Πώς όχι; Μάλλον έκανα κάτι, χωρίς να το καταλάβω και μου κρατάς μούτρα. Έλα, πες, τι έκανα;
- Τίποτε.
- Δεν μπορεί. Κάτι έχεις εσύ και δεν μου το λες. Ξυνό θα μου το βγάλεις το απόγευμα. Λέγε. Τι φταίει;
- Τίποτε!
- Αποκλείεται! Σε ξέρω καλά εγώ. Δεν υπάρχει τίποτε. Κάτι έχεις και θα μου σπάσεις τα νεύρα μέχρι να το πεις, αν το πεις ποτέ. Τι συμβαίνει;
- Τίποτε!
- Δεν το δέχομαι. Άντε ζητώ συγνώμη, ό,τι κι αν είναι αυτό που είπα ή έκανα.
- Αν είναι δυνατόν!!!!! Δεν μπορεί μια γελάδα ν' αγναντεύει τα βουνά και τη Στρογγούλα αντί να κοιτάει το δρόμο και τ΄αυτοκίνητα;;;;  Τι ΒΟΔΙ Θεέ μου!!!!!

Παρακαλώ σε Σταυραητέ

  Όταν βλέπεις τον βραχώδη όγκο της Στρογγούλας να υψώνεται απειλητικά και ταυτόχρονα προστατευτικά πάνω από την Πράμαντα, τους δυσπρόσιτους Καλαρρύτες και το ακόμη πιο δυσπρόσιτο κι απομονωμένο Συρράκο, που σκέκονται αντικριστά το ένα στ' άλλο με μια μικρή νοητή απόσταση να τα ενώνει, όμως μια βαθιά χαράδρα ανοίγει ανάμεσά τους χωρίζοντάς τα κι απομακρύνοντάς τα, τη  σαν ψεύτικη, ζωγραφισμένη στον βράχο, μα τόσο αληθινή Μονή Κηπίνας, τους εντυπωσιακούς καταρράκτες και τις ακόμη πιο εντυπωσιακές οβίρες, κρυμμένες μέσα σε πυκνά δάση και στενά μονοπάτια, καταλαβαίνεις απόλυτα γιατί ο λαός τραγούδησε : "Τζουμέρκα μου περήφανα, βουνά μου ξακουσμένα".
  Όσες φορές κι αν τα επισκεφτώ μ΄εντυπωσιάζουν με τα άγρια τοπία τους, τα εντυπωσιακά ανεβοκατεβάσματα σε βουνά και ποτάμια, τα ελεύθερα κοπάδια γελαδιών κι αλόγων που καταλαμβάνουν τις πλαγιές για να σου θυμίσουν πως μπορεί εσύ να περνάς με το αυτοκίνητο όμως εδώ κυρίαρχη είναι η φύση.

  Τα Τζουμέρκα είναι ο προορισμός για όποιον θέλει να εξερευνήσει και ν΄ανακαλύψει τα μυστικά των βουνών. Γι' αυτό και φεύγοντας από κει, κατεβαίνοντας τους φιδογυριστούς δρόμους ανάμεσα σε πανύψηλα έλατα, έρχονται από μόνοι τους στο μυαλό οι στίχοι του Κώστα Κρυστάλλη:

                            Παρακαλώ σε Σταυραητέ για χαμηλώσου λίγο
                           και δώσ' μου τις φτερούγες και πάρε με μαζί σου,
                           πάρε με πάνω στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!

Κόκκινη κλωστή δεμένη......

........στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν΄αρχινίσει.
  Χτες το πρωί στην κατάμεστη Αίθουσα Ευεργετών του Grand Serai, στα Ιωάννινα, η συγγραφέας παιδικών βιβλίων Μαριλένα Καββαδά, υποδέχτηκε νήπια και παιδάκια Δημοτικού, σε μια διαδραστική αφήγηση παραμυθιού που διοργάνωσε το Διεπιστημονικό Κέντρο Ηπείρου.
  Ταλαντούχα, ευρηματική και παραστατική, η συγγραφέας, με τη συνοδεία μουσικής και ηθοποιών από την καλλιτεχνική-παιδαγωγική ομάδα "Μαγικό κοχύλι", μάγεψε τα παιδιά  και μας απέδειξε πως το παραμύθι είναι βασικό στοιχείο της παιδαγωγικής.


   Και για μας τους ενήλικες ήταν επίσης ένα μαγικό ταξίδι απ΄αυτά που αν τα δεις με "ανοιχτό μυαλό" αλλάζουν την αυστηρή θεώρηση για τον κόσμο και μας δείχνουν πως η χαρά μπορεί να εντοπιστεί στις μικρές καθημερινές μας στιγμές.
   Σας ευχαριστούμε γι΄αυτό το ταξίδι στην αλήθεια των παραμυθιών.

D-music Η μουσική είναι παιδεία

  Όταν έχεις έναν καθηγητή μουσικής που έχει το χάρισμα να εμπνέει εφήβους και να κάνει το πιο βαρετό κι αδιάφορο ίσως για τους πολλούς,  μάθημα της μουσικής,  μια ξεχωριστή εμπειρία, τότε είναι σίγουρο ότι θα έχεις την ευκαιρία  να παρακολουθήσεις μια καταπληκτική μουσική παράσταση, μια συναυλία καλύτερα, με αγαπημένα τραγούδια από Rolling stones μέχρι Jimmy Hendrix κι από Adriano Celentano μέχρι Steve Ray Vaughan.





   Τα Δωδωναία Εκπαιδευτήρια κι ο καθηγητής τους Χρήστος Παρλαπάς, μας ενθουσίασαν το Σάββατο το βράδυ στην αίθουσα της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Τα παιδιά του σχολείου από την πρώτη Γυμνασίου μέχρι και το Λύκειο ήταν αποκάλυψη με τα ταλέντα τους, το κέφι και την προσπάθεια τους.

  Ο Χρήστος Παρλαπάς είχε ένα δύσκολο έργο, να συνδυάσει μαθητές-μουσικούς που παίζουν χρόνια κάποιο όργανο, με πρωτάρηδες που ήθελαν κι αυτοί να συμμετέχουν στη σκηνή. Διαφορετικά επίπεδα εκπαίδευσης στη μουσική, με ενθουσιασμό πυροδοτημένο  από τον καθηγητή τους, ανέλαβαν από το πρωί να στήσουν και να συνδέσουν ηλεκτρικές κι ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα, μπάσα, ντραμς, τύμπανα, μικρόφωνα κι ενισχυτές, να "φτιάξουν" ήχο με τη βοήθεια του ακούραστου τεχνικού της αίθουσας, Γιώργου Ζάρρα και να δώσουν τη δική τους παράσταση λάμποντας από ενθουσιασμό κι εντυπωσιάζοντας με τη σκηνική τους παρουσία και τον "επαγγελματισμό" τους.

  Τα Δωδωναία εκπαιδευτήρια μας δείχνουν, για άλλη μία φορά, ότι η εκπαίδευση πρέπει να είναι ζωντανή, βιωματική, πολιτιστική και οι καθηγητές ν΄αποτελούν κίνητρο για μάθηση.

Σαν Γιάννης

  Θα μπορούσα να πω ότι η είδηση ήρθε σαν κεραυνός. Όμως, στην πραγματικότητα, ήταν  μεν αναμενόμενη αλλά από αυτές που δε θέλεις να πιστέψεις. "Έφυγε" ο Γιάννης. Φίλος κι αγαπημένος μιας πόλης ολόκληρης. Αυθεντικός μπον βιβέρ, χωρίς ηλικία, χαρακτηριστικός τύπος μιας σχεδόν μόνιμα ανέμελης εποχής.

   Αυτό θυμάμαι εγώ από τον Γιάννη, που τον γνώρισα πριν τριάντα ολόκληρα χρόνια, έγινα τακτική πελάτισσα στο Amicci, στο κατάστημα ρούχων που είχε με τον φίλο του τον Loco, εμπιστευόμουν τυφλά το προχωρημένο γούστο του στις γραβάτες, τον είχα πελάτη στο διαφημιστικό γραφείο και τελευταία τον έβλεπα μόνο τα καλοκαίρια στην αγαπημένη του Πάργα και στο ακόμη πιο αγαπημένο του Cape North West, στον Βάλτο. 

  Άλλωστε πάντα μου έδινε την εντύπωση ότι αγαπούσε περισσότερο τα καλοκαίρια. Όχι, δε στενοχωριέμαι που "έφυγε" ο Γιάννης γιατί έζησε μια ζωή γεμάτη και χάρηκε το κάθε της, όχι λεπτό αλλά δευτερόλεπτο, ανάμεσα σε φίλους που ήταν κοντά του μέχρι το τέλος. Αν όλοι ζούμε μια ζωή, ο Γιάννης έζησε και κάτι παραπάνω.  Απλά ήρθε η ώρα του να ξεκουραστεί. Στενοχωριέμαι γιατί μαζί του έφυγε και μια ολόκληρη εποχή για την πόλη.

  Καλό ταξίδι, Γιάννη και συγνώμη που σου γύρισα πίσω εκείνο το ποτό που ήθελες να με κεράσεις πριν τριάντα χρόνια. Δε σε είχα γνωρίσει ακόμη.

Ανοιξιάτικο

  Κι ενώ η αξιολόγηση καλά κρατεί και "κλείνει" σε χρόνο Μόνιμο Ενεστώτα (ναι, δεν υπάρχει αλλά είναι καιρός να εφευρεθεί), κι ενώ τα νέα ΕΦΚΑ έκαναν κάποιους χαρούμενους και κάποιους να τρέχουν και να μη φτάνουν, κι ενώ ένα συγκλονιστικό δυστύχημα βάζει "ταξικά πρόσημα", κι ενώ ένας μανιακός πυροβολεί ταξιτζήδες και μεγάλη εταιρία αλλαντικών διαφημίζει έτοιμα μαγειρεμένα κεφτεδάκια που "απλά τα ζεσταίνεις", κι ενώ η γειτόνισσα χώρα κάνει τις γνωστές τσιριμονιές της κι εμείς "τσιμπάμε", κι ενώ ένας νέος δρόμος μας φέρνει πιο κοντά στην πρωτεύουσα ή φέρνει πιο κοντά την πρωτεύουσα σε μας, η άνοιξη, αμετανόητη, σκάει το πρώτο της μπουμπούκι κι η χελωνίτσα, ανυποψίαστη, βγαίνει από τη χειμερία της νάρκη, λίγο νωρίς είναι η αλήθεια, θέλοντας να μας δείξει ότι σε πείσμα κάθε αγωνίας, κάθε άγχους, κάθε στενοχώριας και κάθε μιζέριας, η ζωή είναι εδώ και συνεχίζει κάνοντας διαρκώς νέες αρχές. Σε χρόνο Μόνιμο Ενεστώτα.

Η Μανάβισσα

  Η κυρά-Λένη είναι μανάβισσα.Είναι η πρώτη καθημερινή καλημέρα.Πάντα ήταν μανάβισσα.Από μικρό παιδάκι στη λαχαναγορά.
  Ξυπνάει κάθε μέρα στις πέντε τα ξημερώματα και πηγαίνει από τους πρώτους εκεί που έρχονται τα πρώτα φορτηγά με τα ζαρζαβατικά και τα φρούτα.Δίνει έναν πήδο κι αναβαίνει πάνω στο φορτηγό,η μόνη γυναίκα,και διαλέγει πρώτη τα καλύτερα.Τα πιο φρέσκα,τα πιο ζουμερά,τα ωραιότερα σχήματα και χρώματα.Γιατί η κυρά-Λένη θέλει να συνεχίσει να λέει για πολλά χρόνια ακόμη την πρώτη καλημέρα της ημέρας με όλη τη γειτονιά.

  Ξέρει ότι έχει ανοίξει εδώ κοντά, σχεδόν δίπλα, ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ.Από κείνα που προσφέρουν τη μαναβική σε όμορφα στοιχισμένα πανέρια,κάτω από ειδικά φωτιστικά που κάνουν τα χρώματα πιο ζωντανά κι έντονα,ανεξάρτητα με τη φρεσκάδα του προϊόντος.Έχουν επίσης και δελεαστικές προσφορές - μήλα Ζαγοράς μόνο 79 λεπτά το κιλό! - και πόντους στην κάρτα.Πώς να το συναγωνιστεί αυτό η κυρά-Λένη που πηγαίνει στις πέντε κάθε πρωί στη λαχαναγορά και δίνοντας έναν πήδο,ανεβαίνει πάνω στα φορτηγά να διαλέξει τα καλύτερα για τους πελάτες της;
  Έχει όμως τον τρόπο της.Ξέρει τον καθέναν με τ' όνομά του.Ξέρει και πώς λένε τα παιδιά τους και πού βρίσκονται.Κι όταν στέλνεις δέμα στο παιδί που σπουδάζει μακριά η κυρά-Λένη σου δίνει -"από μένα"-δυο ευωδιαστά μήλα.
  Κι ας μην έχει όμορφα πανέρια και καλό φωτισμό κι ας έχει εκείνη την παμπάλαια χειροποίητη πινακίδα στο μαγαζί της,όπου ο μάστορας κόλλησε με αυτοκόλλητα γράμματα ολόκληρο το "Ελένη" αλλά μισό το επίθετο γιατί δε χωρούσε. Και τι σημασία έχει το επίθετο; Αφού όλοι στη γειτονιά το μανάβικο το ξέρουμε σαν την πρώτη καλημέρα της ημέρας.

Ξαφνικά

  Το απρόοπτο που σε περιμένει στη γωνία δεν θα καταφέρεις να το προβλέψεις και να το αποφύγεις. Ακριβώς γι' αυτό λέγεται "απρόοπτο".
  Με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται. σαν ατύχημα, αρρώστια. πόλεμος, οικονομική καταστροφή, προσωπική αποτυχία, θάνατος, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε σου είχε περάσει από το μυαλό.
  Μπορεί να είχες σκεφτεί διάφορες προοπτικές και πιθανότητες, να είχες πάρει αυτά που θεωρούσες κατάλληλα μέτρα, να νόμιζες ότι είχες εξασφαλίσει τις ιδανικές συνθήκες, να είχες καλά οργανωμένες όλες τις παραμέτρους, όμως το απρόοπτο ήταν εκεί και σε περίμενε. Ειδικά εσένα. Για να σου αποδείξει πόσο τρωτός είσαι και πόσο δεν έχουν καμία σημασία για τις συμπαντικές δυνάμεις τα σχέδια που έχεις κάνει.
  Όχι, δεν μπορείς να το προβλέψεις, να το υποθέσεις, ίσως. Όμως είπαμε, δεν πάει εκεί το μυαλό σου.
  Φυσικά και δεν γίνεται να ζεις με το άγχος του απρόοπτου κι ακόμη πιο φυσικά το απρόοπτο δεν επιδέχεται καμία κριτική, από κανέναν.

Μπαλκόνι στη τζαμάλα

  Το μπαλκονάκι ήταν αυτό που λέμε "μια σταλιά". Ήταν δεν ήταν ενάμισυ μέτρο μήκος και πλάτος μόλις σαράντα εκατοστά. Αφού να φανταστείς ο μεγάλος, που φοράει σαράντα οχτώ νούμερο παπούτσι ίσα που πατάει και στέκεται όρθιος. Ούτε καρέκλα δεν μπορείς να βάλεις να καθίσεις. τα δυο της πόδια στο μπαλκόνι και τα δύο στο δωμάτιο.

  Παρόλα αυτά είναι όμορφο με τα σιδερένια τσιγκελωτά καγκελάκια, βαμμένα μαύρα, και τα φουρούσια του, απομεινάρια μιας άλλης εποχής, τότε που το σπίτι ήταν "αρχοντικό". Πράγματι, το μπαλκονάκι ανήκε σ΄ένα διώροφο αρχοντικό και μάλιστα στον δεύτερο όροφό του. Από κείνα τα παλιά "κλειστά" σπίτια της πόλης. Που μπροστά στο δρόμο ύψωναν έναν τοίχο ψηλό και δυσπρόσιτο, γεμάτο παράθυρα, ψηλά και λεπτά, με κάγκελα κι αυτά, βαμμένα μαύρα, άντε κι ένα μπαλκονάκι, μικρό, ίσα να στέκεσαι να βλέπεις την παρέλαση ή τη λιτανεία. Από την πίσω πλευρά όμως.... από την πίσω πλευρά, που δε φαινόταν από το δρόμο, άνοιγε μια μεγάλη πλακόστρωτη αυλή, με πηγάδι στο κέντρο της και κατέληγε σ΄έναν κήπο, χαρά Θεού, γεμάτο δέντρα, λουλούδια και κηπευτικά φυσικά, για τις καθημερινές ανάγκες της οικογένειας.
  Να φανταστείς το σπίτι αυτό, στον πόλεμο, και μη ρωτάς ποιον πόλεμο, ένας ήταν ο πόλεμος, του 1940, το είχαν επιτάξει οι Ιταλοί για αρχηγείο τους. Είχαν απομονώσει την οικογένεια σ' ένα δωμάτιο και χρησιμοποιούσαν όλους τους υπόλοιπους χώρους. Και την αυλή. 

  Δεκαεπτά χρονών κοριτσάκι ήταν τότε, αλλά δεν tους φοβήθηκε. Ήταν ευγενικοί οι Ιταλοί, "σινιορίνα" τη φωνάζαν και παραμέριζαν να περάσει με μια ελαφριά υπόκλιση. Στρατιώτες μπαινόβγαιναν όλη μέρα στο αρχοντικό και τα βράδια τραγουδούσαν στην αυλή. Χαρούμενος λαός οι Ιταλοί. Σαν και μας. Σιγά μην ήθελαν αυτοί να πολεμήσουν. Ας όψεται αυτός που τους έστειλε μέχρι εδώ. Κι όμορφος λαός οι Ιταλοί, χαμογελαστοί και μ΄ένα βλέμμα όλο γλύκα. Τίποτε δεν πείραζαν, ούτε τα τρόφιμα της οικογένειας. 

  Μετά ήρθαν οι Γερμανοί. Και κάναν κι αυτοί το αρχοντικό αρχηγείο τους. Όχι, δεν την πείραξαν την οικογένεια, όμως αγριεμένοι και αυστηροί πηγαινοέρχονταν όλη μέρα, κανείς δεν τολμούσε να σηκώσει τα μάτια και ν΄ αντικρίσει το βλοσυρό τους βλέμμα, φόβος.

  Ο πόλεμος τέλειωσε όμως κι έφυγαν κι αυτοί. Το μπαλκονάκι, εκεί στη θέση του, είδε καλύτερες μέρες, Και γάμους και βαφτίσια και γλέντια και χορούς, και παιδιά κι εγγόνια με σαρανταοχτώ νούμερο παπούτσι. Ακόμη εκεί είναι, στη θέση του, με τα φουρούσια του, να ξεχωρίζει ανάμεσα στις τεράστιες βεράντες των διπλανών πολυκατοικιών, με την πλούσια βλάστηση και τραπέζια και καρέκλες και κούνιες.

   Κι αύριο, αύριο που στη μικρή πλατεία θ' ανάψει η τζαμάλα της Αποκριάς και θα μαζευτεί κόσμος και θα χορέψουν γύρω από τη φωτιά μασκαράδες και θα ρέει το κρασί και κατά το ξημέρωμα θα στήσουν μεγάλα καζάνια να φτιάξουν φασολάδα γιατί μπαίνει η σαρακοστή και θα μοσχομυρίσει η λαγάνα από τον διπλανό φούρνο, αύριο η κυρά-Μένη θα είναι εκεί, στο μπαλκονάκι με τα φουρούσια, στην καρέκλα με τα δύο πόδια έξω και τα δύο μέσα στο δωμάτιο, τυλιγμένη με το χοντρό πλεκτό σάλι, να μη χάσει την τζαμάλα της Αποκριάς κι ας είναι πια ενενήντα πέντε χρονών.

Ή σκέφτεσαι ή δε σκέφτεσαι

  Ημέρα σκέψης,λέει, η σημερινή.
  Δεν μας διευκρινίζει αν είναι θετικής η αρνητικής σκέψης, πράγμα που σημαίνει ότι αρκεί και μόνο να σκέφτεσαι.
  Δεν έχει δηλαδή σημασία αν σκέφτεσαι πως το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο γιατί μπορεί να σκέφτεσαι κι ότι το ποτήρι, για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν έχει αλκοόλ κι έχει σκέτο νεράκι.
  Υποτίθεται ότι το έχεις καταλάβει από το χρώμα. Εμ έλα που σκέφτεσαι λάθος! Γιατί αυτή τη διάφανα κρυστάλλινη εικόνα έχει και η βότκα ή το τζιν ή το τσίπουρο ή το μαρτίνι, εκτός αν έχει μέσα ελίτσα.
  Ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι, το μαρτίνι δεν το βάζουν σ' αυτό το μεγάλο όρθιο ποτήρι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
  Έχεις σκεφτεί άραγε ότι μπορεί να τελικά να προτιμάς το νερό; Το νερό σου αφήνει καθαρό το μυαλό για να μπορείς να σκέφτεσαι.
  Αν θες να σκέφτεσαι εκτός κι αν προτιμάς να υπάρχεις χωρίς να σκέφτεσαι, πράγμα μάλλον αδύνατο γιατί αφού σκέφτεσαι υπάρχεις.
                                                     Κουραστικό πράγμα η σκέψη.